Hoe een zware burn-out tot een mentale reset kan leiden

En zo ben ik blijven gaan, lopen, vliegen, … tot ik anderhalf jaar later volledig instortte en mijn hersenen nog enige dienst weigerden. Ik werkte die dag van thuis. Ik kon me met alle moeite van de wereld mijn paswoord van mijn laptop niet meer herinneren. Het paswoord dat al maanden hetzelfde was. Geen flauw idee meer. En de kinderen, wat had ik daarmee gedaan? Had ik die toch wel afgezet op school en in de crèche? Of zaten die nog in de auto? Ik kon me niks, maar dan ook niks meer herinneren. Ik begon te vrezen dat ik dát wat me het dierbaarste was ergens op straat had achter­ge­laten of op een verkeerde plek; kortom, ik was compleet in de war. Ik probeerde het los te laten en te vertrouwen dat ik het wel juist had gedaan, maar belde voor alle zekerheid toch even naar de huisarts met de medede­ling dat er volgens mij iets mis was met mijn hoofd (“Heb ik misschien een tumor?”).

En dan moest ik uitein­de­lijk toch doen waar ik me altijd zo tegen had verzet: mijn job loslaten. Ik kreeg een dokters­briefje, maar daarmee was het probleem niet opgelost. De weken en maanden die volgden waren nog erger, echt een drama. Ik wist niet meer hoe ik de simpelste dingen moest aanpakken. Zoals: hoe doe je dat, boodschappen doen? Een lijstje maken, naar de winkel gaan, alles in mijn kar leggen … ik wist het echt niet meer, het voelde alsof ik een hersen­letsel had. Hoe maak je eten? Hoe maak je een brooddoos voor de kinderen? Hoe krijg je ze op tijd aangekleed en op school? Plots waren dit bijna onmoge­lijke opdrachten voor een vrouw met twee master diploma’s. Totaal hulpeloos. Pure waanzin.

Ik heb in die tijd héél veel steken laten vallen. Wanneer ik er nu op terugkijk, dan besef ik dat ik eigenlijk niet meer voor mijn kinderen kon zorgen. Als ze op het einde van de dag hun maaltijden hadden gehad en op een redelijk uur in bed lagen, dan was het een goede dag geweest. Meer kon ik er niet van verwachten. En soms, ja, soms was dat zonder warme maaltijd. Want dat was me dan niet gelukt, al had ik de hele dag de tijd en probeerde ik krampachtig om weer mijn oude zelf te zijn.

Terugden­kend aan die periode van burn-out, voel ik me vooral heel boos. Vooral op mezelf, omdat ik het zover liet komen en ik mezelf voor altijd heb verwond voor ‘maar werk’ (want er zijn toch een aantal zaken die nooit meer helemaal hetzelfde zullen worden als voorheen). Nooit heb ik ernstig aan de alarmbel getrokken, nooit praatte ik erover; Ik zag het ook gewoon niet, zat er te dicht op.

Pas een jaar na mijn crash ging ik terug aan het werk, en dan nog maar gedeel­te­lijk. Geen fijne gedachte, maar voor de manier waarop de terugkeer is verlopen ben ik wel dankbaar. Ik ben blij dat ik niet van werkgever ben veranderd zoals velen doen na een burn-out. Ik realiseerde me gelukkig dat mijn verhaal een genuan­ceerd verhaal was van gedeelde verant­woor­de­lijk­heid. Mijn werkgever zocht mee naar een functie die mij energie gaf en waarin mijn kwaliteiten helemaal benut zouden worden, maar waarbij wel rekening werd gehouden met mijn grote valkuilen. Ik had zelf mee invloed op de rol die ik wilde gaan spelen en niemand zette me onder druk om mijn re-integratie te versnellen.

Niet kiezen is ook kiezen. Neem dus nog vandaag het heft in eigen handen en laat je profes­si­o­neel begeleiden. Zodat jij keuzes maakt die bijdragen aan duurzaam werkple­zier.

Daarnaast kreeg ik ook de kans om een profes­si­o­neel coaching­tra­ject te volgen, waarbij onder meer mijn perfec­ti­o­nisme en mijn belemme­rende overtui­gingen werden aangepakt. Mijn coach Ann en ik hadden zeer interes­sante gesprekken, we gingen wandelen, ik kreeg opdrachten die me meer inzicht gaven in mijn eigen functi­o­neren… Die sessies hebben me veel gebracht, vooral zelfin­zicht, de kunst om mijn perfec­ti­o­nisme voor een stuk los te laten; kortom die sessies met mijn coach brachten me opnieuw de lang verwachte innerlijke rust.

Er is zoveel veranderd voor mij sinds mijn burn-out en dankzij de coaching, dat ik gerust durf te stellen dat ik een andere vrouw ben geworden. Heel wat zaken die nu deel van mij zijn geworden, zouden vroeger ondenk­baar zijn geweest. Zo heb ik leren voelen wat ik nodig heb, wat ik zelf wil, ik heb mijn buikge­voel ontdekt. Daarbij heb ik ook geleerd om naar mijn lichaam te luisteren (iets dat voordien aanvoelde als holle woorden), met tijdig de nodige zelfzorg of break. Ik werk nu 3 dagen per week in een fijne uitdagende rol en ik blijf weerstaan aan de “logische” drang om vooruit te willen, nog betere functies te gaan doen, nog meer uren te werken. Op deze manier kan ik toch de intellec­tuele uitdaging blijven aangaan, maar vooral ook gezond blijven, zonder medicatie. En ik ben enorm gaan waarderen dat dit alles me een ontzet­tend warme verbon­den­heid met mijn kinderen heeft opgele­verd – zij genieten van de mama die vandaag bewust haar priori­teiten stelt en die in de plaats is gekomen van de zwaar overspannen mama van voor de crash.

Een ander belang­rijk besef waar ik nu echt van doordrongen ben, is dat niet kiezen ook kiezen is. Gewoon doen wat er van je wordt verwacht, pleasen, blijven doorgaan, geen grenzen stellen… daar kiés je eigenlijk zelf voor. Je hebt altijd een vorm van macht over je situatie, en als deze niet meer past bij wie je bent of je zelfs ziek maakt, dan is het jouw verant­woor­de­lijk­heid om te zoeken naar een oplossing. Doe je dat niet, dan kies je in zekere zin om het te ondergaan…

Wat ik hoop is, dat ik met deze getuigenis mensen die dichtbij een burn-out staan kan aanmoe­digen om tijdig aan de alarmbel trekken. Weet dat jij de sleutel voor verande­ring in eigen handen hebt. Mijn herstel was ontzet­tend lang en zwaar, en wens ik écht niemand toe. Dus: als jij dit leest en je herkent in mijn verhaal, neem dan vandaag nog het heft in handen en zoek hulp!”